maandag 27 februari 2012

bijna gratis ruïne

Ik las bij haar dat de temperatuur alweer een beetje aan het stijgen is en dat is voor mij een goed alibi om wat foto's te laten zien van 'warmere' tijden.

Ik schreef al eens dat, toen wij ons franse huis kochten, wij er eigenlijk drie kochten. Twee van de huizen waren samengevoegd en het derde kregen wij er bijna voor niets bij. Dat was niet zo gek, want de binnenkant was al een beetje ingestort en het dak zo lek als een mandje. Ik ben een ras optimist en dacht 'dat knappen wij gewoon op', maar mijn lief had gelukkig iets meer realiteit zin. Twee huizen opknappen was al een mega karwei, huis nummer drie zou plat gaan...........
Ik heb flink op hem in moeten praten, voordat hij overstag ging. Alleen het dak en de balken werden door de aannemer eraf getakeld. De muren en de poort bleven overeind staan en zo ontstond er een binnentuin.
Een plek waar alle planten net iets harder groeien, zoals de acanthus. Zo weelderig als zijn groene bladeren en paarse bloemen groeien, het is ook een echte zonaanbidder! De rode druiven worden zoeter dan ooit, groeiend op de binnenmuur. Langs de andere kant, waar minder zon op komt, groeit de hortensia en de agaaf, die met die gemene puntige bladeren, maar prachtige witte bloemen.
Maar wat het ook héél goed doet: de pluimpapavers en brandnetels....., ja het is niet anders.

dinsdag 14 februari 2012

in de sneeuw

Dit weekend gaan wij weer naar ons franse huis. Daar is wel enige moed voor nodig, want het is er nog flink koud. En het nadeel van een huis met heel dikke stenen muren is, dat het lang duurt voor de houtkachels de kamers weer op een beetje 'normale' temperatuur krijgen.
Bij binnenkomst is het rond de nul graden, het eerste gaat het grote kachel in de keuken aan. Nog voor de auto leeggehaald is, hoor ik hem al loeien. De volgende houtkachel in de woonkamer wordt aangemaakt en daarna gaat als een speer de elektrische deken aan op het schone bed, met heel veel dekens en quilts erboven op!
De stenen keukenvloer (die 150 jaar geleden is gelegd) blijft het langste koud. Laarzen met bont zijn ook geen luxe in dit ijspaleis.....
En terwijl het huis zich opwarmt, gaan wij een flinke wandeling maken. Dan weten wij weer waarom wij dit doen, het uitzicht en de stilte! Thuis wacht een iets warmer huis en een heerlijk warm bed!

woensdag 8 februari 2012

maretak

Als het zo koud is op ons franse platteland (dat eigenlijk helemaal niet plat is, maar dat terzijde...), is een flinke wandeling maken heerlijk. Een soort 'wintersportvakantie' gevoel krijg je van al die sneeuw.
De omgeving, die voor ons zo bekend is, ziet er ineens anders uit. De bomen zien er kaal en vreemd uit met al die maretak erin. Het zijn grote struiken geworden, die als parasieten aan de boom groeien. De vogels eten de witte besjes, die zullen niet klagen, maar voor de boom betekent het soms zijn einde.
Toen wij ons huis kochten, hing aan iedere deur een bosje maretak.
Volgens de dorpsbewoners brengt het geluk, ik weet niet of de bosjes er al die 25 jaar, dat het huis leeg stond, al hadden gehangen of dat het speciaal voor de nieuwe bewoners was gedaan... Ik denk het laatste!

donderdag 2 februari 2012

bevroren sneeuwklokjes

Als ik aan ons franse huis denk, dan voel ik de warme zon, zie ik de stokrozen in volle bloei en proef de druiven vol sap......maar nu is het er net zo koud als in het hoge noorden.
Of kouder, ik hou het in de gaten via mijn telefoon, Daar zit zo'n handig programmaatje op, waarop ik met Google Earth niet alleen mijn huis gewoon zie in het franse landschap, maar ook weet of de sneeuwklokjes al bevroren zijn.
In het dorp is niet veel beweging, iedereen zit bij zijn warme houtkachel en komt liever de deur niet uit. De bakker brengt het brood en de nieuwtjes, net als de postbode uit een stadjes iets verderop.
Het is rustig wachten tot het voorjaar zich weer aandient, het leven past zich aan de jaargetijden aan.
Wij wandelen dan graag, dik ingepakt; de zuivere lucht en het weidse uitzicht maken je hoofd helder en licht. De stilte doet de rest en na een weekje 'overleven', is daar toch weer dat huis met de centrale verwarming.....Dat is het fijne van 'soms hier, soms daar'....